تغییرِ مسیر

دوستان من در حالِ نقلِ مکان به یک تارنمایِ دیگه هستم، در وب گاهِ وُردپرس. البته تا زمانی که این نقلِ مکانِ مجازی به طورِ کامل انجام نشده همه یِ نوشته ها و نظرات در این تارنما، به طورِ خودکار در اون آدرس هم نمایش داده می شه.

شما می تونید برایِ دیدنِ آدرسِ جدیدِ من این جا رو کلیک کنید. یقینن نظرات و پیش نهادهایِ شما عزبزان راه گشا خواهد بود.

پگاه تنیده ی ماه پوش ِ قابی رنگ ِ من

 بلاخره پیمان عزیز هم تصمیم گرفت و شعرها و نوشته های خودش را در فضای مجازی به علاقه مندان شعر عرضه کرد. من از دیرباز با پیمان و شعرهایش آشنایم و اگر بخواهم چیزی بگویم به حساب دوستی گذاشته می شود پس پیش نهاد می کنم که خودتان بخوانید و نظر بدهید.

پگاه، تنیده ی ماه پوش ِ قابی رنگ ِ من نام ِ وبلاگ ِ پیمان است  با قالبی زیبا و تقسیم شده به شعر، طرح، طنز و کاریکلماتور که البته فعلن چند شعر بیشتر ارائه داده نشده است.

www.peymanfazeli.wordpress.com

نامه ی یک مرده به معشوقه اش

 به تو فکر می کنم
 و اتفاق ِ عجیبی نمی افتد
 تنها عرق بر پیشانی ام می نشیند
 و قلب ام تند تند می زند
 و نسیمی که نمی دانم از کجا آمده
 پرده ی اتاق را به رقص وا میدارد
 و انگشتان ام سرگردان
 به دنبال کاغذی می گردد
 ونام ِ تو شعر می شود
 و من فراموش می کنم که مرده ام.

رویا

می خواستم تمام ِ ترانه های جهان را نقاشی کنم
 می خواستم خودم باشم
                         دست های ام -که وارونه یِ خواب هایِ من اند-
 این جهان ِ چندش آور اما
 مگر می گذارد گلدان های مان را آب بدهیم؟
 چند ثانیه مانده به اعدام ِ رویاهایِ چموش
-هنوز که خنده های ام
                   در پلک هایِ تو شکوفه می داد-
 می خواستم دست گیره را بچرخانم
 و کوچه آغاز شود
 این جهان ِ چندش آور اما،
 مگر می گذارد رویاهای مان را نقاشی کنیم؟

 باد پلک هایِ تو را با خود بُرد
 و کوچه آغاز نشد.

هر داغي سرد می شود ...

 امروز می خوام به جایِ گذاشتنِ شعر، یه وبلاگ رو به دوستان معرفی کنم که واسه خودم خیلی جالبه و توصیه می کنم شما هم یه
 سری بهش بزنید. وبلاگ دوست جوانیه که دغدغه هاش قابل احترامن وانتخاب هاش زیبا.
                 
برایِ دیدنِ تارنمایِ این دوستِ جوان این جا رو کلیک کنید.

اسپارتاکوس

اسپارتاکوس

هیچ اناالحقي را کوس نزده بود

 حلاجی را می​دانست اما،

 از برده​گانِ سپاه​اش آموخته بود

 وقتی با لب​هایِ من می​خندید

 وقتی با دست​هایِ من شمشیر می​زد

 وهیچ نمی​دانست

                      منصور بالایِ دار

                                            -یعنی که خدا مرده​ است -

یا شاید می​توانست

 قطعه زمیني داشته باشد

 پنبه بکارد

 قهوه برداشت کند

: - مالکین که رویِ زمین​شان کار نمی​کنند اما !

 اسب سوار می​شوند مالکین

 تازیانه می​زنند

 و کسي می​آید

 اسپارتاکوس می​شود

 و با لب​هایِ من -که بیات- نه !

 با چشم​هایِ من اشک می​ریزد.

آزادی

 حواشی ِ دوزخ
 درست حوالی ِ همین ساعت ِ به خواب رفته بود
 که می خواستند لبخندهایمان را زنده به گور کنند
 تا صورتک های مات
 دست به کار ِ قتل ِ آیینه شوند.
 بی آنکه بدانند
 سبز ِ زیتونی
 همیشه از کوچه های سرخ می گذرد
 و راز ِ جاودانه چنین بود :
" انسان سخت زیباست
 وقتی به تو فکر می کند"
 زیر ِ همیشه های سربی حتا
 لای صفحه های پوسیده ی تاریخ
 که شمشیر در چشم ِ مخاطب می کند
 تا گلو
 دیگر نام ِ تو را نرقصد
 و باران به شکل ِ عجیبی نمی بارید
 در لحظه های ابر و عربده های آسمان
 وقتی که
        سخت تر
              زیبا می شد انسان
 در کوچه های صبح
                   در کوچه های سرخ.

باد

 و من
 که با انگشتان ِ برهنه ام
 می آفرینم ات
 روی همین ماسه های رانده شده از رود
 و تو
 که پنهان می کنی خنده ات را
 زیر همین ماسه های رانده شده از رود
 و باد
 که می آید و
 با خود می برد
 تصویر ِ تو را
 انگشت های برهنه ی مرا.

کوچ

 خیال کوچ ندارد
               این پرنده ی زمستانی
 می داند
         آخرین برف که جاری شود
                                     می میرد
 اما
   خیال کوچ ندارد
              این پرنده
 که به آفتاب چشم هایت
                خو کرده است.

بازی

 چیزی در من فرو میریزد
                          خرد می شود
 و بلند می شود
              دستی
                 می چینداش
 که باز فرو بریزد
                  خرد شود
 که باز بلند شود
                دستی
                  بچینداش
 که باز فرو بریزد
                  خرد شود
 که باز ......
 بازی که می کنی مراقب باش
 این قلب تحلیل رفته است.

زخم

 گفتم​ات بگو

 پیش از آن​که لایِ این واژه​ها فرسوده شوم

 گفتم​ات

              دارند می​رسند

                                      فوجي از پرنده​گانِ سیاه

                                                                             بگو.

 *

 کسي آمد

 حنجره​ام را به کوچه ریخت

 و صدای​ام در ازدحام پاها گم شد

 تو محو شدی

 با چشم​هایي

                     که پُر از دریا

 و من

 که از صدا تهی

 با زخمي

                که هر بار از جایي سَر باز می​کند.

تبعید

ایستاده می​میرم​ات

مثلِ گوزني

              که شاخ بر ستونِ صخره​ای زده باشد

در آخرین ساعاتِ بودن.

ایستاده می​خوانم​ات

مثلِ مردمي که ایستاده​اند

و نامِ دیگرِ تو را فریاد می​زنند.

ایستاده می​خواهم​ات

گاه اگر ایستاده​گی کنی

و نخواهی​ام.

تبعیدت که می​کنم،

     در من انقلابي شکل می​بندد.

مستعمره

 برای بانو


 این پیراهن تن ِ مرا اشغال کرده است
 به جنگ پیراهنم بیا
 به فتح پیکرم بیندیش
 وآن وقت من مستعمره ی تو می شوم
 و پیراهنت پرچم جغرافیای من می شود
 و تو بر جغرافیای من حکمرانی خواهی کرد.
 *
سیاه جامگان ِ درونم
به خون خواهی ِ کسی بلند نمی شوند
                        فاتح اگر تو باشی.

نمی دانستم اما آمدم

   انسان زاده شدن تجسد ِ وظیفه بود.
  داشتم توی این دنیای مجازی پرسه می زدم که یکی از دوستهام واسم مسیجی رو ارسال کرد با مضمون ِ تولد تولد تولدت مبارک یه نگاهی به ساعت انداختم دیدم که 13 دقیقه از 28 آذر میگذره من سیزده دقیقه است که به دنیا اومدمه ولی جدن
 چه دنیای چندش آوری واسمون درست کردن!!!  

 چه خاطره ی گنگی ست
                            لبخند!
 و این جهان ِ چندش آور
                        مگر می گذارد گلدان هایمان را آب بدهیم!
 آری انسان فاجعه است
                  وقتی دست
                      دستگیر - نه -
  که گیر ِ دست می شود
 تا دستگیره را بچرخانی
 و کوچه آغاز شود.
اما به هر حال دیگه کاریش نمی شه کرد من اومدم بدون ِ انتخاب ِ خودم . همون طوری که مادرم و مادر ِ مادرم ومادر ِ مادرِ مادرم  اومدن بدونه انتخاب ِ خودشون .آقایون ِ عزیز منو ببخشید که از اصطلاح ِ معروف ِ همون طور که پدرم و پدر ِ پدرم ..............استفاده نکردم هر چند که با استفاده از مادر به جای پدر ممکن است از این طرفِ بوم افتادن باشد و جنس ِ نر رو باعث و بانی ِ بدبختی ِ زن معرفی کند و در مقابل جهانی زنانه با زبانی زنانه ادبیاتی زنانه و حتا لزی که می خواهد سکسی تمامن از جنس زن رو نه به خاطر تمایلات ِ جنسی ِ خود ( چون به هر حال برخی ممکن است به جنس ِ موافق تمایل داشته باشند بدون ِ هیچ پیش انگاشته ی سیاسی که خواهان ِ جهانی زنانه باشد و من فقط می توانم به حقوق ِ آنها به عنوان ِ انسان احترام بگذارم ) رو تنها راه ِ چاره بداند. و فکر کند که این اشخاص و جنسیت ها هستن که شرایط زیست ِ مارا تعریف می کنن نه زیرساخت های اقتصادی و روابط اجتماعی ِ بر آمده از آنها!
سخت نگیرین وقتی آدم بدون ِ انگیزه ی قبلی دست به نوشتن می زنه ناچارن به جاهایی سرک می کشه که به ظاهر هیچ ربطی به بحثش ندارن ولی هیچ چیزی نیست که بی ربط با چیزهای دیگه باشه.من قرار بود بگم که در چنین روزی به دنیا اومدم اما دیدم که این مسئله هیچ ربطی به مخاطب شعر نداره پس مقوله ای کلی تر رو باید مطرح کنم که به نوعی در ردِ هیچ ربطی به دیگران نداره باشه چون قبش گفته بودم که هیچ چیزی نیست که بی ربط بادیگر چیزها باشه . پس بحث از به دنیا اومدن رو به بحثِ زیستن بکشونیم مسئله ای که باز حالتی دوگانه داره.اول این که ما در دنیایی چشم باز می کنیم که قبل از ما اجدادمون برامون بنا کردن ولی همون طوری که ما اطلاعاتی رو که از جهان پیرامونمون می گیریم که شخصیتمونو شکل می ده به عنوان ِ جزئی از اجتماع می تونیم در ساختن این جهان نقش داشته باشیم یعنی یک رویکرد دوطرفه برای انسان ِ اجتماعی .نه انسانی که مثل رابینسون کروزوه در جزیره ای دور افتاده به تنهایی و بدون ِ دخالت دیگران رشد می کنه . مدل انسانی که لیبرالیسم برای بشر تصویر می کنه.پس اگه بپذیریم که انسان ها در پروسه ی رشد ، آگاهی شونو به دست میارن برای تغییر ِ جهانی بهتر یعنی همون جمله ی معروف مارکس : هسیتی نوعی بشر است که آگاهی ِ او را شکل می دهد نه این که آگاهی ِ او هستی اش را شکل بدهد. پس حالا که من در دنیایی چشم باز کردم که با دنیای ایده آلم بسیار متفاوته ودراین که به این جهان بیام یا نه به عنوان ِ انسان هیچ نقشی رو ندارم اما این توان رو البته به عنوان ِ موجود ِ نوعی دارم به تغییر جهانی بهتر و انسانی تر بیندیشم .در این صورته که من می تونوم به کسی که سالروزِ تولدش فرا می رسه بگم تولدت مبارک.چون با تولد هر انسان شرایط ِ جهانی انسانی تر امکان پذیر تر میشه .
به درستی انسان زاده شدن دشواری ِ وظیفه است .راستی اون شعر هم از کارای قدیمی ِ خودمه که بعدها ممکنه جدا بذارمش رو وبلاگ

 
                    

                

طراحی

 نزدیک تر بیا
 می خواهم طعم لب هایت را نقاشی کنم
 می خواهم کنار خودم بنشانم ات
 و به گل های پیراهنت  آب بدهم
 محبوب  ِ  من لای این خواب های ولگرد پرسه نزن
 چشم که باز کنم
             تو گم می شوی
 من می مانم و
               بوسه ای که بر لب هایم جا گذاشته ای
 آن وقت چه کنم
            با گل هایی که بر پیراهنت خشک می شوند
 و بومی
      که هنوز رنگ ِ طعم ِ لب هایت را پیدا نکرده است ؟