تغییرِ مسیر

دوستان من در حالِ نقلِ مکان به یک تارنمایِ دیگه هستم، در وب گاهِ وُردپرس. البته تا زمانی که این نقلِ مکانِ مجازی به طورِ کامل انجام نشده همه یِ نوشته ها و نظرات در این تارنما، به طورِ خودکار در اون آدرس هم نمایش داده می شه.

شما می تونید برایِ دیدنِ آدرسِ جدیدِ من این جا رو کلیک کنید. یقینن نظرات و پیش نهادهایِ شما عزبزان راه گشا خواهد بود.

پگاه تنیده ی ماه پوش ِ قابی رنگ ِ من

 بلاخره پیمان عزیز هم تصمیم گرفت و شعرها و نوشته های خودش را در فضای مجازی به علاقه مندان شعر عرضه کرد. من از دیرباز با پیمان و شعرهایش آشنایم و اگر بخواهم چیزی بگویم به حساب دوستی گذاشته می شود پس پیش نهاد می کنم که خودتان بخوانید و نظر بدهید.

پگاه، تنیده ی ماه پوش ِ قابی رنگ ِ من نام ِ وبلاگ ِ پیمان است  با قالبی زیبا و تقسیم شده به شعر، طرح، طنز و کاریکلماتور که البته فعلن چند شعر بیشتر ارائه داده نشده است.

www.peymanfazeli.wordpress.com

نامه ی یک مرده به معشوقه اش

 به تو فکر می کنم
 و اتفاق ِ عجیبی نمی افتد
 تنها عرق بر پیشانی ام می نشیند
 و قلب ام تند تند می زند
 و نسیمی که نمی دانم از کجا آمده
 پرده ی اتاق را به رقص وا میدارد
 و انگشتان ام سرگردان
 به دنبال کاغذی می گردد
 ونام ِ تو شعر می شود
 و من فراموش می کنم که مرده ام.

رویا

می خواستم تمام ِ ترانه های جهان را نقاشی کنم
 می خواستم خودم باشم
                         دست های ام -که وارونه یِ خواب هایِ من اند-
 این جهان ِ چندش آور اما
 مگر می گذارد گلدان های مان را آب بدهیم؟
 چند ثانیه مانده به اعدام ِ رویاهایِ چموش
-هنوز که خنده های ام
                   در پلک هایِ تو شکوفه می داد-
 می خواستم دست گیره را بچرخانم
 و کوچه آغاز شود
 این جهان ِ چندش آور اما،
 مگر می گذارد رویاهای مان را نقاشی کنیم؟

 باد پلک هایِ تو را با خود بُرد
 و کوچه آغاز نشد.

هر داغي سرد می شود ...

 امروز می خوام به جایِ گذاشتنِ شعر، یه وبلاگ رو به دوستان معرفی کنم که واسه خودم خیلی جالبه و توصیه می کنم شما هم یه
 سری بهش بزنید. وبلاگ دوست جوانیه که دغدغه هاش قابل احترامن وانتخاب هاش زیبا.
                 
برایِ دیدنِ تارنمایِ این دوستِ جوان این جا رو کلیک کنید.

اسپارتاکوس

اسپارتاکوس

هیچ اناالحقي را کوس نزده بود

 حلاجی را می​دانست اما،

 از برده​گانِ سپاه​اش آموخته بود

 وقتی با لب​هایِ من می​خندید

 وقتی با دست​هایِ من شمشیر می​زد

 وهیچ نمی​دانست

                      منصور بالایِ دار

                                            -یعنی که خدا مرده​ است -

یا شاید می​توانست

 قطعه زمیني داشته باشد

 پنبه بکارد

 قهوه برداشت کند

: - مالکین که رویِ زمین​شان کار نمی​کنند اما !

 اسب سوار می​شوند مالکین

 تازیانه می​زنند

 و کسي می​آید

 اسپارتاکوس می​شود

 و با لب​هایِ من -که بیات- نه !

 با چشم​هایِ من اشک می​ریزد.

آزادی

 حواشی ِ دوزخ
 درست حوالی ِ همین ساعت ِ به خواب رفته بود
 که می خواستند لبخندهایمان را زنده به گور کنند
 تا صورتک های مات
 دست به کار ِ قتل ِ آیینه شوند.
 بی آنکه بدانند
 سبز ِ زیتونی
 همیشه از کوچه های سرخ می گذرد
 و راز ِ جاودانه چنین بود :
" انسان سخت زیباست
 وقتی به تو فکر می کند"
 زیر ِ همیشه های سربی حتا
 لای صفحه های پوسیده ی تاریخ
 که شمشیر در چشم ِ مخاطب می کند
 تا گلو
 دیگر نام ِ تو را نرقصد
 و باران به شکل ِ عجیبی نمی بارید
 در لحظه های ابر و عربده های آسمان
 وقتی که
        سخت تر
              زیبا می شد انسان
 در کوچه های صبح
                   در کوچه های سرخ.

باد

 و من
 که با انگشتان ِ برهنه ام
 می آفرینم ات
 روی همین ماسه های رانده شده از رود
 و تو
 که پنهان می کنی خنده ات را
 زیر همین ماسه های رانده شده از رود
 و باد
 که می آید و
 با خود می برد
 تصویر ِ تو را
 انگشت های برهنه ی مرا.

کوچ

 خیال کوچ ندارد
               این پرنده ی زمستانی
 می داند
         آخرین برف که جاری شود
                                     می میرد
 اما
   خیال کوچ ندارد
              این پرنده
 که به آفتاب چشم هایت
                خو کرده است.

بازی

 چیزی در من فرو میریزد
                          خرد می شود
 و بلند می شود
              دستی
                 می چینداش
 که باز فرو بریزد
                  خرد شود
 که باز بلند شود
                دستی
                  بچینداش
 که باز فرو بریزد
                  خرد شود
 که باز ......
 بازی که می کنی مراقب باش
 این قلب تحلیل رفته است.